Marianne kreeg na de operatie flinke tegenvallers te verwerken.

Vanaf het moment dat Marianne bij het bevolkingsonderzoek in ‘de bus’ te horen kreeg dat er een verdacht plekje te zien was, ging alles razendsnel. Marianne: “Binnen twee dagen zat ik in de Breast Clinic en daar kreeg ik al meteen van de radioloog te horen dat het foute boel was.”

Op het moment dat Marianne dit vertelt, zijn we 70 ziekenhuisbezoeken, 2 operaties, 16 chemokuren en 25 bestralingen verder. Het afgelopen jaar was loodzwaar vertelt Marianne, maar nu zit ze monter op de bank, kort koppie en een vrolijke lach. Volgens haar man Walter is Marianne altijd heel positief gebleven: “Eerlijk gezegd heb ik me daar nog wel eens aan vastgehouden. Dan was zij sterker dan ik.”

Na de eerste uitslag bij de radioloog, is Marianne direct borstsparend geopereerd. Tijdens deze operatie werden de tumor en de schildwachtklier verwijderd. Deze lymfeklier wordt meestal gelijktijdig met de tumor verwijderd om te kijken of daar tumorcellen in zitten. Helaas bleek dit bij Marianne het geval. Ook bleken de snijranden niet schoon, waardoor een heroperatie van de borst nodig was. 
“Toen ik dat te horen kreeg was ik even niet zo sterk meer. De verpleegkundig specialist vertelde me dat ik opnieuw geopereerd moest worden en dat alle lymfeklieren uit mijn oksel verwijderd moesten worden. Daarna zou ik dan ook chemotherapie en bestraling nodig hebben. Gelukkig hadden we het gesprek opgenomen, zodat we het thuis rustig na konden luisteren. Dat kan ik iedereen aanraden want op zo’n moment neem je echt helemaal niets meer op.”

Hou het bij de dag en kijk niet naar die enorme berg die nog voor je ligt.

De operatie waarbij klieren werden verwijderd (ook wel ‘okselkliertoilet’ genoemd) was een stuk zwaarder dan de eigenlijke borstoperatie. Marianne: “Ik moest daarvoor ook twee dagen opgenomen worden, terwijl de borstoperatie in dagbehandeling werd gedaan. Na afloop ging ik met een drain naar huis. Dat is een soort slangetje met een opvangzakje eraan, om het wondvocht op te vangen.” Walter: “Dat zakje moest ik dan dagelijks vervangen en bijhouden hoeveel vocht er nog uit de wond kwam. Ik zag daar vreselijk tegenop, maar uiteindelijk viel het reuze mee. Het was fijn dat ik ook iets kon doen. “

Daarna volgde de periode van chemotherapie. Marianne: “Het ergste vond ik nog dat ik mijn haar verloor. Ik ben zelf jaren kapster geweest en ook een nichtje en een goede vriendin zijn kapster. Zij raadden mij af om te beginnen met hoofdhuidkoeling. Zij hebben zoveel verdriet gezien van vrouwen die de hoop hadden dat ze hun haar konden houden en het dan alsnog verloren, dat wilde ik mezelf niet aandoen. Dus binnen 10 dagen was ik helemaal kaal. Dan weet je in elk geval waar je aan toe bent.”